DURACIÓN DOS PLANOS E CENTROS DE INTERÉS

No cinema, ademais do tipo de plano que se emprega e os movementos da cámara, é tamén moi importante como se traballa co tempo: se os movementos de cámara son rápidos (zooms que abren ou pechan rápido, travelling rápido, etc.) ou se os planos duran máis ou menos tempo. Unha sucesión de planos curtos suxire tensión, mentres que se son duradeiros habitualmente transmiten tranquilidade (aínda que non sempre, xa que son habituais, por exemplo, nos filmes de suspense para crear a tensión dramática que produce o silencio neles).

Moitas máis variables inflúen na linguaxe cinematográfica, pero resulta interesante o concepto de ‘centro de interés’: é o elemento do plano que atrae a atención do espectador. Saber dirixir a atención do espectador é tamén moi importante para realizar un documento audiovisual eficaz. Como no caso da linguaxe dos planos, o efecto destes principios prodúcese sen que exista unha intención do espectador.
En xeral, a atención do espectador diríxese á parte central da imaxe, pero hai unha serie de casos que matizan esta regra fundamental; o centro de interés sitúase:
- Nun ambiente xeográfico cun personaxe, está na figura humana, aínda que estea afastada.
- No personaxe máis iluminado.
- No personaxe que fala.
- No personaxe que está de cara se os outros están de costas.
- No personaxe inmóbil se os outros se moven.
- No personaxe que se move se os outros fican quietos.
- No enfocado se o resto está desenfocado (e viceversa).
- No punto ao que se dirixe un zoom ou un travelling.
- No personaxe ao que segue unha panorámica.
- Na zona ou personaxe cunha cor destacada respecto ao resto da composición.
- Nun plano curto, á cara (e aos ollos) do personaxe.
En xeral, poderíamos decir que a atención diríxese cara o punto discordante no plano.